Officium lectionis
Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.
HYMNUS
I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:
Nox atra rerum cóntegit
terræ colóres ómnium:
nos confiténtes póscimus
te, iuste iudex córdium,
Ut áuferas piácula
sordésque mentis ábluas,
donésque, Christe, grátiam
ut arceántur crímina.
Mens, ecce, torpet ímpia,
quam culpa mordet nóxia;
obscúra gestit tóllere
et te, Redémptor, quǽrere.
Repélle tu calíginem
intrínsecus quam máxime,
ut in beáto gáudeat
se collocári lúmine.
Sit, Christe, rex piíssime,
tibi Patríque glória
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sǽcula. Amen.
II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:
Christe, precámur ádnuas
orántibus servis tuis,
iníquitas hæc sǽculi
ne nostram captívet fidem.
Non cogitémus ímpie,
invideámus némini,
læsi non reddámus vicem,
vincámus in bono malum.
Absit nostris e córdibus
ira, dolus, supérbia;
absístat avarítia,
malórum radix ómnium.
Consérvet pacis fœ́dera
non simuláta cáritas;
sit illibáta cástitas
credulitáte pérpeti.
Sit, Christe, rex piíssime,
tibi Patríque glória
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Intuére, Dómine, et réspice oppróbrium nostrum.
IV
Tu vero reppulísti et reiecísti, *
irátus es contra christum tuum;
evertísti testaméntum servi tui, *
profanásti in terram diadéma eius.
Destruxísti omnes muros eius, *
posuísti munitiónes eius in ruínas.
Diripuérunt eum omnes transeúntes viam, *
factus est oppróbrium vicínis suis.
Exaltásti déxteram depriméntium eum, *
lætificásti omnes inimícos eius.
Avertísti áciem gládii eius *
et non es auxiliátus ei in bello.
Finem posuísti splendóri eius *
et sedem eius in terram collisísti.
Minorásti dies iuventútis eius, *
perfudísti eum confusióne.
Ant. Intuére, Dómine, et réspice oppróbrium nostrum.
Ant. 2 Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.
V
Usquequo, Dómine, abscondéris in finem, *
exardéscet sicut ignis ira tua?
Memoráre, quam brevis mea substántia. *
Ad quam vanitátem creásti
omnes fílios hóminum?
Quis est homo, qui vivet et non vidébit mortem, *
éruet ánimam suam de manu ínferi?
Ubi sunt misericórdiæ tuæ antíquæ, Dómine, *
sicut iurásti David in veritáte tua?
Memor esto, Dómine, oppróbrii servórum tuórum, *
quod contínui in sinu meo, multárum géntium,
quo exprobravérunt inimíci tui, Dómine, *
quo exprobravérunt vestígia christi tui.
Benedíctus Dóminus in ætérnum. *
Fiat, fiat.
Ant. Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.
Ant. 3 Anni nostri sicut herba tránseunt: a sǽculo tu es, Deus.
Dómine, refúgium factus es nobis *
a generatióne in generatiónem.
Priúsquam montes nasceréntur †
aut gignerétur terra et orbis, *
a sǽculo et usque in sǽculum tu es Deus.
Redúcis hóminem in púlverem; *
et dixísti: « Revertímini, fílii hóminum ».
Quóniam mille anni ante óculos tuos
tamquam dies hestérna, quæ prætériit, *
et custódia in nocte.
Auferes eos, sómnium erunt: *
mane sicut herba succréscens,
mane floret et crescit, *
véspere décidit et aréscit.
Quia defécimus in ira tua *
et in furóre tuo turbáti sumus.
Posuísti iniquitátes nostras in conspéctu tuo, *
occúlta nostra in illuminatióne vultus tui.
Quóniam omnes dies nostri evanuérunt in ira tua, *
consúmpsimus ut suspírium annos nostros.
Dies annórum nostrórum sunt septuagínta anni *
aut in valéntibus octogínta anni,
et maior pars eórum labor et dolor, *
quóniam cito tránseunt, et avolámus.
Quis novit potestátem iræ tuæ *
et secúndum timórem tuum indignatiónem tuam?
Dinumeráre dies nostros sic doce nos, *
ut inducámus cor ad sapiéntiam.
Convértere, Dómine, úsquequo? *
Et deprecábilis esto super servos tuos.
Reple nos mane misericórdia tua, *
et exsultábimus et delectábimur
ómnibus diébus nostris.
Lætífica nos pro diébus, quibus nos humiliásti, *
pro annis, quibus vídimus mala.
Appáreat servis tuis opus tuum *
et decor tuus fíliis eórum.
Et sit splendor Dómini Dei nostri super nos, †
et ópera mánuum nostrárum
confírma super nos *
et opus mánuum nostrárum confírma.
Ant. Anni nostri sicut herba tránseunt: a sǽculo tu es, Deus.
Dómine, apud te est fons vitæ.
Et in lúmine tuo vidébimus lumen.
LECTIO PRIOR
Incipit liber Lamentatiónum
1, 1-12. 18-20
Ierusalem desolata
Quómodo sedet sola
cívitas plena pópulo!
Facta est quasi vídua
dómina géntium;
princeps provinciárum
facta est sub tribúto.
Plorans plorat in nocte,
et lácrimæ eius in maxíllis eius;
non est qui consolétur eam
ex ómnibus caris eius:
omnes amíci eius sprevérunt eam
et facti sunt ei inimíci.
Migrávit Iudas præ afflictióne
et multitúdine servitútis;
hábitat inter gentes,
nec invénit réquiem:
omnes persecutóres eius apprehendérunt eam
inter angústias.
Viæ Sion lugent,
eo quod non sint qui véniant ad sollemnitátem;
omnes portæ eius destrúctæ,
sacerdótes eius geméntes, vírgines eius afflíctæ,
et ipsa oppréssa amaritúdine.
Facti sunt hostes eius in caput,
inimíci eius in securitáte,
quia Dóminus afflíxit eam
propter multitúdinem iniquitátum eius;
párvuli eius ducti sunt captívi
ante fáciem tribulántis.
Et egréssus est a fília Sion
omnis decor eius;
facti sunt príncipes eius velut cervi
non inveniéntes páscua
et abiérunt absque fortitúdine
ante fáciem persequéntis.
Recordáta est Ierúsalem
diérum afflictiónis suæ et peregrinatiónis,
ómnium desiderabílium suórum,
quæ habúerat a diébus antíquis,
cum cáderet pópulus eius in manu hostíli,
et non esset auxiliátor;
vidérunt eam hostes
et derisérunt intéritum eius.
Peccátum peccávit Ierúsalem,
proptérea abominábilis facta est;
omnes, qui glorificábant eam, sprevérunt illam,
quia vidérunt ignomíniam eius:
ipsa autem gemens
convérsa est retrórsum.
Sordes eius in fímbriis eius,
nec recordáta est finis sui;
depósita est veheménter,
non habens consolatórem.
« Vide, Dómine, afflictiónem meam,
quóniam eréctus est inimícus ».
Manum suam misit hostis
ad ómnia desiderabília eius,
quia vidit gentes
ingréssas sanctuárium suum,
de quibus præcéperas,
ne intrárent in ecclésiam tuam.
Omnis pópulus eius gemens
et quǽrens panem;
dedérunt pretiósa quæque pro cibo
ad refocillándam ánimam.
« Vide, Dómine, et consídera,
quóniam facta sum vilis!
O vos omnes, qui transítis per viam,
atténdite et vidéte,
si est dolor sicut dolor meus,
quem parávit mihi,
quo afflíxit me Dóminus
in die iræ furóris sui.
Iustus est Dóminus,
quia contra os eius rebéllis fui.
Audíte, óbsecro, univérsi pópuli,
et vidéte dolórem meum:
vírgines meæ et iúvenes mei
abiérunt in captivitátem.
Vocávi amícos meos,
et ipsi decepérunt me;
sacerdótes mei et senes mei
in urbe consúmpti sunt,
quia quæsiérunt cibum sibi,
ut refocillárent ánimam suam.
Vide, Dómine, quóniam tríbulor;
efferbuérunt víscera mea,
subvérsum est cor meum in memetípsa,
quóniam valde rebéllis fui;
foris orbávit me gládius
et domi mors ».
RESPONSORIUM
Cf. Iob 16, 16; cf. Lam 1, 16b. 18b
Caligavérunt óculi mei a fletu meo, quia elongátus est a me, qui consolabátur me; vidéte, omnes pópuli, * Si est dolor símilis sicut dolor meus.
O vos omnes, qui transítis per viam, atténdite et vidéte * Si est.
LECTIO ALTERA
Ex Homíliis in Láudibus Vírginis Matris sancti Bernárdi abbátis
(Hom. 2, 17: PL 183, 70-71 = SCh 390 [1993], 168-170)
In omnibus Mariam cogita et invoca
« Et nomen — inquit Evangelísta — Vírginis María ». Loquámur pauca et super hoc nómine, quod interpretátum « maris stella » dícitur, et Matri Vírgini valde conveniénter aptátur. Ipsa namque aptíssime síderi comparátur, quia, sicut sine sui corruptióne sidus suum emíttit rádium, sic absque sui læsióne Virgo párturit Fílium. Nec síderi rádius suam mínuit claritátem, nec Vírgini Fílius suam integritátem. Ipsa ergo est nóbilis illa stella ex Iacob orta, cuius rádius univérsum orbem illúminat, cuius splendor et præfúlget in supérnis et ínferos pénetrat, terras etiam perlústrans et calefáciens magis mentes quam córpora fovet virtútem, excóquit vitia. Ipsa, inquam, est præclára et exímia stella super hoc mare magnum et spatiósum necessário subleváta, micans méritis, illústrans exémplis.
O quisquis te intélligis in huius sǽculi proflúvio magis inter procéllas et tempestátes fluctuáre quam per terram ambuláre, ne avértas óculos a fulgóre huius síderis, si non vis óbrui procéllis! Si insúrgant venti tentatiónum, si incúrras scópulos tribulatiónum, réspice stellam, voca Maríam. Si iactáris supérbiæ undis, si ambitiónis, si detractiónis, si æmulatiónis, réspice stellam, voca Maríam. Si iracúndia aut avarítia aut carnis illécebra navículam concússerit mentis, réspice ad Maríam. Si críminum immanitáte turbátus, consciéntiæ foeditáte confúsus, iudícii horróre pertérritus, báratro incípias absorbéri tristítiæ, desperatiónis abýsso, cógita Maríam.
In perículis, in angústiis, in rebus dúbiis Maríam cógita, Maríam invóca. Non recédat ab ore, non recédat a corde et, ut ímpetres eius oratiónis suffrágium, non déseras conversatiónis exémplum. Ipsam sequens non dévias, ipsam rogans non despéras, ipsam cógitans non erras; ipsa tenénte non córruis, ipsa protegénte non métuis, ipsa duce non fatigáris, ipsa propítia pérvenis et sic in temetípso experíris quam mérito dictum sit: « Et nomen Vírginis María ».
RESPONSORIUM
Cf. Sir 24, 27-28; Lc 1, 27
Doctrína enim mea super mel dulcis et heréditas mea super mel et favum. * Et nomen vírginis María.
Memória mea in generatiónes sæculórum. * Et nomen.
ORATIO
Orémus.
Concéde, quǽsumus, omnípotens Deus, ut cunctis gloriósum beátæ Maríæ Vírginis nomen celebrántibus, misericórdiæ tuæ benefícia ipsa procúret. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2023 J. Vidéky