23. Iunii 2024

Dominica XII per annum
hebdomada 4 psalterii

Officium lectionis

Deus, in adiutórium meum inténde.

Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.

HYMNUS

I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:

Médiæ noctis tempus est;

prophética vox ádmonet

dicámus laudes ut Deo

Patri semper ac Fílio,

Sancto quoque Spirítui:

perfécta enim Trínitas

uniúsque substántiæ

laudánda nobis semper est.

Terrórem tempus hoc habet,

quo, cum vastátor ángelus

Ægýpto mortem íntulit,

delévit primogénita.

Hæc iustis hora salus est,

quos tunc ibídem ángelus

ausus puníre non erat,

signum formídans sánguinis.

Ægýptus flebat fórtiter

tantórum diro fúnere;

solus gaudébat Israel

agni protéctus sánguine.

Nos verus Israel sumus:

lætámur in te, Dómine,

hostem spernéntes et malum,

Christi defénsi sánguine.

Dignos nos fac, rex óptime,

futúri regni glória,

ut mereámur láudibus

ætérnis te concínere. Amen.

II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:

Salve dies, diérum glória,

dies felix Christi victória,

dies digna iugi lætítia,

dies prima.

Lux divína cæcis irrádiat,

in qua Christus inférnum spóliat,

mortem vincit et reconcíliat

summis ima.

Sempitérni regis senténtia

sub peccáto conclúsit ómnia;

ut infírmis supérna grátia

subveníret,

Dei virtus et sapiéntia

temperávit iram cleméntia,

cum iam mundus in præcipítia

totus iret.

Resurréxit liber ab ínferis

restaurátor humáni géneris,

ovem suam repórtans úmeris

ad supérna.

Angelórum pax fit et hóminum,

plenitúdo succréscit órdinum,

triumphántem laus decet Dóminum,

laus ætérna.

Harmoníæ cæléstis pátriæ

vox concórdet matris Ecclésiæ,

« Allelúia » frequéntet hódie

plebs fidélis.

Triumpháto mortis império,

triumpháli fruámur gáudio;

in terra pax, et iubilátio

sit in cælis. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Quis ascéndet in montem Dómini, aut quis stabit in loco sancto eius?

Psalmus 23 (24)
Domini in templum adventus
Christo apertæ sunt portæ cæli propter carnalem eius assumptionem (S. Irenæus).

Dómini est terra et plenitúdo eius, *

orbis terrárum et qui hábitant in eo.

Quia ipse super mária fundávit eum *

et super flúmina firmávit eum.

Quis ascéndet in montem Dómini, *

aut quis stabit in loco sancto eius?

Innocens mánibus et mundo corde, †

qui non levávit ad vana ánimam suam, *

nec iurávit in dolum.

Hic accípiet benedictiónem a Dómino *

et iustificatiónem a Deo salutári suo.

Hæc est generátio quæréntium eum, *

quæréntium fáciem Dei Iacob.

Attóllite, portæ, cápita vestra, †

et elevámini, portæ æternáles, *

et introíbit rex glóriæ.

Quis est iste rex glóriæ? *

Dóminus fortis et potens,
Dóminus potens in prœ́lio.

Attóllite, portæ, cápita vestra, †

et elevámini, portæ æternáles, *

et introíbit rex glóriæ.

Quis est iste rex glóriæ? *

Dominus virtútum ipse est rex glóriæ.

Ant. Quis ascéndet in montem Dómini, aut quis stabit in loco sancto eius?

Ant. 2 Benedícite, gentes, Deum nostrum, qui pósuit ánimam nostram ad vitam, allelúia.

Psalmus 65 (66)
Hymnus ad sacrificium gratiarum actionis
De resurrectione Domini et conversione gentium (Hesychius).
I

Iubiláte Deo, omnis terra, †

psalmum dícite glóriæ nóminis eius, *

glorificáte laudem eius.

Dícite Deo: « Quam terribília sunt ópera tua. *

Præ multitúdine virtútis tuæ
blandiéntur tibi inimíci tui.

Omnis terra adóret te et psallat tibi, *

psalmum dicat nómini tuo ».

Veníte et vidéte ópera Dei, *

terríbilis in adinventiónibus
super fílios hóminum.

Convértit mare in áridam, †

et in flúmine pertransíbunt pede; *

ibi lætábimur in ipso.

Qui dominátur in virtúte sua in ætérnum, †

óculi eius super gentes respíciunt; *

rebélles non exalténtur in semetípsis.

Benedícite, gentes, Deum nostrum, *

et audítam fácite vocem laudis eius;

qui pósuit ánimam nostram ad vitam *

et non dedit in commotiónem pedes nostros.

Quóniam probásti nos, Deus; *

igne nos examinásti, sicut examinátur argéntum.

Induxísti nos in láqueum, *

posuísti tribulatiónes in dorso nostro.

Imposuísti hómines super cápita nostra, †

transívimus per ignem et aquam, *

et eduxísti nos in refrigérium.

Ant. Benedícite, gentes, Deum nostrum, qui pósuit ánimam nostram ad vitam, allelúia.

Ant. 3 Audíte, omnes, qui timétis Deum, quanta fecit ánimæ meæ, allelúia.

II

Introíbo in domum tuam in holocáustis; *

reddam tibi vota mea,

quæ protulérunt lábia mea, *

et locútum est os meum in tribulatióne mea.

Holocáusta medulláta ófferam tibi
cum incénso aríetum, *

ófferam tibi boves cum hircis.

Veníte, audíte, †

et narrábo, omnes, qui timétis Deum, *

quanta fecit ánimæ meæ.

Ad ipsum ore meo clamávi *

et exaltávi in lingua mea.

Iniquitátem si aspéxi in corde meo, *

non exáudiet Dóminus.

Proptérea exaudívit Deus, *

atténdit voci deprecatiónis meæ.

Benedíctus Deus, qui non amóvit oratiónem meam *

et misericórdiam suam a me.

Ant. Audíte, omnes, qui timétis Deum, quanta fecit ánimæ meæ, allelúia.

Vivus est sermo Dei et éfficax.

Et penetrabílior omni gládio ancípiti.

LECTIO PRIOR

De libro primo Samuélis

16, 1-13

David rex ungitur

In diébus illis: Dixit Dóminus ad Samuélem: « Usquequo tu luges Saul, cum ego proiécerim eum, ne regnet super Israel? Imple cornu tuum óleo et veni, ut mittam te ad Isai Bethlehemítem: provídi enim in fíliis eius mihi regem ». Et ait Sámuel: « Quómodo vadam? Audiet enim Saul et interfíciet me ». Et ait Dóminus: « Vítulum de arménto tolles in manu tua et dices: “Ad immolándum Dómino veni”. Et vocábis Isai ad víctimam; et ego osténdam tibi quid fácias, et unges quemcúmque monstrávero tibi ».

Fecit ergo Sámuel, sicut locútus est ei Dóminus, venítque in Béthlehem. Et expavérunt senióres civitátis occurréntes ei dixerúntque: « Pacificúsne ingréssus tuus? ». Et ait: « Pacíficus; ad immolándum Dómino veni. Sanctificámini et veníte mecum, ut ímmolem ». Sanctificávit ergo Isai et fílios eius et vocávit eos ad sacrifícium.

Cumque ingréssi essent, vidit Eliab et ait: « Absque dúbio coram Dómino est christus eius! ». Et dixit Dóminus ad Samuélem: « Ne respícias vultum eius neque altitúdinem statúræ eius, quóniam abiéci eum; nec iuxta intúitum hóminis iúdico: homo enim videt ea, quæ parent, Dóminus autem intuétur cor ». Et vocávit Isai Abínadab et addúxit eum coram Samuéle, qui dixit: « Nec hunc elégit Dóminus ». Addúxit autem Isai Samma, de quo ait: « étiam hunc non elégit Dóminus ». Addúxit ítaque Isai septem fílios suos coram Samuéle, et ait Sámuel ad Isai: « Non elégit Dóminus ex istis ».

Dixítque Sámuel ad Isai: « Numquid iam compléti sunt fílii? ». Qui respóndit: « Adhuc réliquus est mínimus et pascit oves ». Et ait Sámuel ad Isai: « Mitte et adduc eum; nec enim discumbémus prius quam huc ille vénerit ». Misit ergo et addúxit eum; erat autem rufus et pulcher aspéctu decoráque fácie. Et ait Dóminus: « Surge, unge eum: ipse est enim ». Tulit ígitur Sámuel cornu ólei et unxit eum in médio fratrum eius; et diréctus est spíritus Dómini in David a die illa et in réliquum. Surgénsque Sámuel ábiit in Rama.

RESPONSORIUM

Ps 88 (89), 20bc. 22a. 21

Pósui adiutórium in poténte, et exaltávi eléctum de plebe; * Manus enim mea firma erit cum eo.

Invéni David servum meum; óleo sancto meo unxi eum. * Manus.

LECTIO ALTERA

Ex Tractátu Faustíni Luciferáni presbýteri De Trinitáte

(Nn. 39-40: CCL. 69, 340-341)

Christus rex et sacerdos in æternum

Salvátor noster vere christus secúndum carnem factus est, exsístens verus rex, verus sacérdos: utrúmque idem ipse, ne quid in Salvatóre minus haberétur. Audi ítaque ipsum regem factum, cum dicit: Ego autem constitútus sum rex ab eo super Sion, montem sanctum eius. Audi quod étiam sacérdos sit de Patris testimónio dicéntis: Tu es sacérdos in ætérnum secúndum órdinem Melchísedech. Aaron primus in lege ex unctióne chrísmatis factus est sacérdos; et non dixit: « secúndum órdinem Aaron », ne et Salvatóris sacerdótium successióne habéri posse crederétur. Illud enim sacerdótium, quod fuit in Aaron, successióne constábat; sacerdótium vero Salvatóris non in álterum successióne transfértur, eo quod ipse sacérdos iúgiter persevéret, secúndum quod scriptum est: Tu es sacérdos in ætérnum secúndum órdinem Melchísedech.

Est ergo salvátor secúndum carnem et rex et sacérdos, sed non corporáliter unctus sed spiritáliter. Illi enim apud Israelítas reges et sacerdótes, ólei unctióne corporáliter uncti, reges erant et sacerdótes: non utrúmque unus, sed sínguli quisque eórum aut rex erat aut sacérdos; soli enim Christo perféctio in ómnibus et plenitúdo debétur, qui et legem vénerat adimplére.

Sed licet non utrúmque sínguli eórum essent, tamen regáli aut sacerdotáli óleo uncti corporáliter, christi vocabántur. Salvátor autem, qui vere Christus est, Spíritu Sancto unctus est, ut adimplerétur quod de eo scriptum est: Proptérea unxit te Deus, Deus tuus, óleo lætítiæ præ consórtibus tuis. In hoc enim plus quam consórtes ipsíus nóminis unctus est, cum est unctus óleo lætítiæ, quo non áliud significátur quam Spíritus Sanctus.

Hoc verum esse ab ipso Salvatóre cognóscimus. Nam cum accepísset et aperuísset librum Isaíæ et legísset: Spíritus Dómini super me, propter quod unxit me, adimplétam tunc dixit prophetíam in áuribus auditórum. Sed et Petrus princeps Apostolórum illud chrisma unde Salvátor christus osténditur, dócuit esse Spíritum Sanctum, id ipsum et virtútem Dei, quando in Actibus Apostolórum ad fidelíssimum et misericórdem, qui erat tunc centúrio, loquebátur. Nam inter cétera ait: Incípiens a Galilǽa post baptismum quod prædicávit Ioánnes, Iesum nazarǽum, quem unxit Deus Spíritu Sancto et virtúte, hic circuívit fáciens virtútes et magnália, atque omnes líberans obséssos a diábolo.

Vides quia et Petrus dixit hunc Iesum secúndum carnem unctum esse Spíritu Sancto et virtúte. Unde et vere ipse Iesus secúndum carnem factus est Christus, qui unctióne Sancti Spíritus et rex factus est et sacérdos in ætérnum.

RESPONSORIUM

Cf. Hebr 6, 20

Intuémini quantus sit iste, qui ingréditur ad salvándas gentes: * Ipse est rex iustítiæ, cuius generátio non habet finem.

Præcúrsor pro nobis ingréditur, secúndum órdinem Melchísedech póntifex factus in ætérnum. * Ipse.

CANTICA

Ant. Dómine, te exspectávimus; esto brácchium nostrum in mane et salus nostra in témpore tribulatiónis.

Canticum I
Oratio fiduciæ in miseria

Is 33, 2-10

In Christo sunt omnes thesauri sapientiæ et scientiæ absconditi (Col 2, 3).

Dómine, miserére nostri, *

te enim exspectávimus;

esto bráchium nostrum in mane *

et salus nostra in témpore tribulatiónis.

A voce fragóris fugérunt pópuli, *

ab exaltatióne tua dispérsæ sunt gentes.

Et congregabúntur spólia, sicut collígitur bruchus; *

sicut discúrrunt locústæ, ad ea discúrritur.

Sublímis est Dóminus, quóniam hábitat in excélso; *

implet Sion iudício et iustítia.

Et erit fírmitas in tempóribus tuis; †

divítiæ salútis sapiéntia et sciéntia: *

timor Dómini ipse est thesáurus eius.

Ecce præcónes clamábunt foris, *

ángeli pacis amáre flebunt.

Dissipátæ sunt viæ, *

cessávit tránsiens per sémitam;

írritum fecit pactum, *

reiécit testes,
non reputávit hómines.

Luget et elanguéscit terra, *

confúsus est Líbanus et obsórduit,

et factus est Saron sicut desértum, *

et exaruérunt Basan et Carmélus.

« Nunc consúrgam, dicit Dóminus, *

nunc exaltábor, nunc sublevábor ».

Canticum II
Deus iudicabit in iustitia

Is 33, 13-16

Vobis est repromissio et filiis vestris et omnibus, qui longe sunt (Act 2, 39).

Audíte, qui longe estis, quæ fécerim, *

et cognóscite, vicíni, fortitúdinem meam.

Contérriti sunt in Sion peccatóres, *

possédit tremor ímpios.

Quis póterit habitáre de vobis
cum igne devoránte? *

Quis habitábit ex vobis
cum ardóribus sempitérnis?

Qui ámbulat in iustítiis *

et lóquitur æquitátes,

qui réicit lucra ex rapínis *

et éxcutit manus suas, ne múnera accípiat,

qui obtúrat aures suas, ne áudiat sánguinem, *

et claudit óculos suos, ne vídeat malum:

iste in excélsis habitábit, *

muniménta saxórum refúgium eius;

panis ei datus est, *

aquæ eius fidéles sunt.

Canticum III
Oratio pro populo Dei

Sir 36, 14-19

Hæc est vita æterna, ut cognoscant te solum verum Deum et, quem misisti, Iesum Christum (Io 17, 3).

Miserére plebi tuæ,
super quam invocátum est nomen tuum, *

et Israel, quem coæquásti primogénito tuo.

Miserére civitáti sanctificatiónis tuæ, *

Ierúsalem, loco requiéi tuæ.

Reple Sion maiestáte tua *

et glória tua templum tuum.

Da testimónium his,
qui ab inítio creatúræ tuæ sunt, *

et súscita prædicatiónes,
quas locúti sunt in nómine tuo.

Da mercédem sustinéntibus te, *

ut prophétæ tui fidéles inveniántur.

Et exáudi oratiónes servórum tuórum, †

secúndum beneplácitum super pópulo tuo, *

et dírige nos in viam iustítiæ,

et sciant omnes, qui hábitant terram, *

quia tu es Deus sæculórum.

Ant. Dómine, te exspectávimus; esto brácchium nostrum in mane et salus nostra in témpore tribulatiónis.

EVANGELIUM

Léctio sancti Evangélii secúndum Lucam

24, 13-35

Mane nobíscum, quoniam advesperascit

Ecce duo ex discípulis Iesu ibant ipsa die [prima sábbati] in castéllum, quod erat in spátio stadiórum sexagínta ab Ierúsalem nómine Emmaus, et ipsi loquebántur ad ínvicem de his ómnibus, quæ accíderant. Et factum est, dum fabularéntur et secum quǽrerent, et ipse Iesus appropínquans ibat cum illis; óculi autem illórum tenebántur, ne eum agnóscerent. Et ait ad illos: « Qui sunt hi sermónes, quos confértis ad ínvicem ambulántes? ». Et stetérunt tristes. Et respóndens unus, cui nomen Cléopas, dixit ei: « Tu solus peregrínus es in Ierúsalem et non cognovísti, quæ facta sunt in illa his diébus? ». Quibus ille dixit: « Quæ? ». Et illi dixérunt ei: « De Iesu Nazaréno, qui fuit vir prophéta, potens in ópere et sermóne coram Deo et omni pópulo, et quómodo eum tradidérunt summi sacerdótes et príncipes nostri in damnatiónem mortis, et crucifixérunt eum. Nos autem sperabámus quia ipse esset redemptúrus Israel; at nunc super hæc ómnia tértia dies hódie quod hæc facta sunt. Sed et mulíeres quædam ex nostris terruérunt nos, quæ ante lucem fuérunt ad monuméntum et, non invénto córpore eius, venérunt dicéntes se étiam visiónem angelórum vidísse, qui dicunt eum vívere. Et abiérunt quidam ex nostris ad monuméntum et ita invenérunt, sicut mulíeres dixérunt, ipsum vero non vidérunt ».

Et ipse dixit ad eos: « O stulti et tardi ad credéndum in ómnibus, quæ locúti sunt Prophétæ! Nonne hæc opórtuit pati Christum et intráre in glóriam suam? ». Et incípiens a Móyse et ómnibus Prophétis interpretabátur illis in ómnibus Scriptúris, quæ de ipso erant. Et appropinquavérunt castéllo, quo ibant, et ipse se finxit lóngius ire. Et coegérunt illum dicéntes: « Mane nobíscum, quóniam advesperáscit et inclináta est iam dies ». Et intrávit, ut manéret cum illis. Et factum est, dum recúmberet cum illis, accépit panem et benedíxit ac fregit et porrigébat illis. Et apérti sunt óculi eórum et cognovérunt eum; et ipse evánuit ab eis. Et dixérunt ad ínvicem: « Nonne cor nostrum ardens erat in nobis, dum loquerétur nobis in via et aperíret nobis Scriptúras? ». Et surgéntes eádem hora regréssi sunt in Ierúsalem et invenérunt congregátos Undecim et eos, qui cum ipsis erant, dicéntes: « Surréxit Dóminus vere et appáruit Simóni ». Et ipsi narrábant, quæ gesta erant in via, et quómodo cognovérunt eum in fractióne panis.

HYMNUS

Te Deum laudámus: *

te Dóminum confitémur.

Te ætérnum Patrem, *

omnis terra venerátur.

Tibi omnes ángeli, *

tibi cæli et univérsæ potestátes:

tibi chérubim et séraphim *

incessábili voce proclámant:

Sanctus, * Sanctus, * Sanctus *

Dóminus Deus Sábaoth.

Pleni sunt cæli et terra *

maiestátis glóriæ tuæ.

Te gloriósus *

Apostolórum chorus,

te prophetárum *

laudábilis númerus,

te mártyrum candidátus *

laudat exércitus.

Te per orbem terrárum *

sancta confitétur Ecclésia,

Patrem *

imménsæ maiestátis;

venerándum tuum verum *

et únicum Fílium;

Sanctum quoque *

Paráclitum Spíritum.

Tu rex glóriæ, *

Christe.

Tu Patris *

sempitérnus es Fílius.

Tu, ad liberándum susceptúrus hóminem, *

non horruísti Vírginis úterum.

Tu, devícto mortis acúleo, *

aperuísti credéntibus regna cælórum.

Tu ad déxteram Dei sedes, *

in glória Patris.

Iudex créderis *

esse ventúrus.

Te ergo quǽsumus, tuis fámulis súbveni, *

quos pretióso sánguine redemísti.

Ætérna fac cum sanctis tuis *

in glória numerári.

Hæc ultima pars hymni ad libitum omitti potest.

Salvum fac pópulum tuum, Dómine, *

et bénedic hereditáti tuæ.

Et rege eos, *

et extólle illos usque in ætérnum.

Per síngulos dies *

benedícimus te;

et laudámus nomen tuum in sǽculum, *

et in sǽculum sǽculi.

Dignáre, Dómine, die isto *

sine peccáto nos custodíre.

Miserére nostri, Dómine, *

miserére nostri.

Fiat misericórdia tua, Dómine, super nos, *

quemádmodum sperávimus in te.

In te, Dómine, sperávi: *

non confúndar in ætérnum.

ORATIO

Orémus.

Sancti nóminis tui, Dómine, timórem páriter et amórem fac nos habére perpétuum, quia numquam tua gubernatióne destítuis, quos in soliditáte tuæ dilectiónis instítuis. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.

© 1999-2023 J. Vidéky