Officium lectionis
Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.
HYMNUS
I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:
Rerum creátor óptime
rectórque noster, réspice;
nos a quiéte nóxia
mersos sopóre líbera.
Te, sancte Christe, póscimus;
ignósce tu crimínibus,
ad confiténdum súrgimus
morásque noctis rúmpimus.
Mentes manúsque tóllimus,
Prophéta sicut nóctibus
nobis geréndum prǽcipit
Paulúsque gestis cénsuit.
Vides malum quod géssimus;
occúlta nostra pándimus,
preces geméntes fúndimus;
dimítte quod peccávimus.
Sit, Christe, rex piíssime
tibi Patríque glória
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sǽcula. Amen.
II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:
Scientiárum Dómino,
sit tibi iubilátio,
qui nostra vides íntima
tuáque foves grátia.
Qui bonum, pastor óptime,
dum servas, quæris pérditum,
in páscuis ubérrimis
nos iunge piis grégibus,
Ne terror iræ iúdicis
nos hædis iungat réprobis,
sed simus temet iúdice
oves ætérnæ páscuæ.
Tibi, Redémptor, glória,
honor, virtus, victória,
regnánti super ómnia
per sæculórum sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Díligam te, Dómine, virtus mea.
Díligam te, Dómine, fortitúdo mea. *
Dómine, firmaméntum meum et refúgium meum
et liberátor meus;
Deus meus, adiútor meus, et sperábo in eum; *
protéctor meus et cornu salútis meæ
et suscéptor meus.
Laudábilem invocábo Dóminum, *
et ab inimícis meis salvus ero.
Circumdedérunt me fluctus mortis, *
et torréntes Bélial conturbavérunt me;
funes inférni circumdedérunt me, *
præoccupavérunt me láquei mortis.
In tribulatióne mea invocávi Dóminum, *
et ad Deum meum clamávi;
exaudívit de templo suo vocem meam, *
et clamor meus in conspéctu eius
introívit in aures eius.
Ant. Díligam te, Dómine, virtus mea.
Ant. 2 Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.
Commóta est et contrémuit terra; †
fundaménta móntium concússa sunt
et commóta sunt, *
quóniam irátus est.
Ascéndit fumus de náribus eius, †
et ignis de ore eius dévorans; *
carbónes succénsi processérunt ab eo.
Inclinávit cælos et descéndit, *
et calígo sub pédibus eius.
Et ascéndit super cherub et volávit, *
ferebátur super pennas ventórum.
Et pósuit ténebras latíbulum suum, †
in circúitu eius tabernáculum eius, *
tenebrósa aqua, nubes áeris.
Præ fulgóre in conspéctu eius
nubes transiérunt, *
grando et carbónes ignis.
Et intónuit de cælo Dóminus, †
et Altíssimus dedit vocem suam: *
grando et carbónes ignis.
Et misit sagíttas suas et dissipávit eos, *
fúlgura iecit et conturbávit eos.
Et apparuérunt fontes aquárum, *
et reveláta sunt fundaménta orbis terrárum
ab increpatióne tua, Dómine, *
ab inspiratióne spíritus iræ tuæ.
Misit de summo et accépit me *
et assúmpsit me de aquis multis;
erípuit me de inimícis meis fortíssimis †
et ab his, qui odérunt me, *
quóniam confortáti sunt super me.
Oppugnavérunt me in die afflictiónis meæ, *
et factus est Dóminus fulciméntum meum;
et edúxit me in latitúdinem, *
salvum me fecit, quóniam vóluit me.
Ant. Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.
Ant. 3 Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.
Et retríbuet mihi Dóminus
secúndum iustítiam meam *
et secúndum puritátem mánuum meárum
reddet mihi,
quia custodívi vias Dómini, *
nec ímpie recéssi a Deo meo.
Quóniam ómnia iudícia eius in conspéctu meo, *
et iustítias eius non réppuli a me;
et fui immaculátus cum eo *
et observávi me ab iniquitáte.
Et retríbuit mihi Dóminus
secúndum iustítiam meam *
et secúndum puritátem mánuum meárum
in conspéctu oculórum eius.
Cum sancto sanctus eris *
et cum viro innocénte ínnocens eris
et cum elécto eléctus eris *
et cum pervérso cállidus eris.
Quóniam tu pópulum húmilem salvum fácies *
et óculos superbórum humiliábis.
Quóniam tu accéndis lucérnam meam, Dómine; *
Deus meus illúminat ténebras meas.
Quóniam in te aggrédiar hóstium turmas *
et in Deo meo transíliam murum.
Ant. Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.
Omnes mirabántur in verbis grátiæ.
Quæ procedébant de ore ipsíus.
LECTIO PRIOR
De libro Ieremíæ prophétæ
2, 1-13. 20-25
Infidelitas populi Dei
Factum est verbum Dómini ad me dicens:
« Vade et clama in áuribus Ierúsalem dicens:
Hæc dicit Dóminus:
Recordátus sum tui, caritátis adulescéntiæ tuæ
et amóris desponsatiónis tuæ,
quando secúta es me in desérto,
in terra, quæ non seminátur.
Sanctus Dómino Israel,
primítiæ frugum eius;
omnes, qui devorábant eum, delinquébant;
mala veniébant super eos,
dicit Dóminus.
Audíte verbum Dómini, domus Iacob
et omnes cognatiónes domus Israel.
Hæc dicit Dóminus:
Quid invenérunt patres vestri in me iniquitátis,
quia elongavérunt a me
et ambulavérunt post vanitátem
et vani facti sunt?
Et non dixérunt: “Ubi est Dóminus,
qui ascéndere nos fecit de terra Ægýpti,
qui tradúxit nos per desértum,
per terram inhabitábilem et ínviam,
per terram sitis et calíginis,
per terram, in qua non ambulávit vir,
neque habitávit homo?”.
Et indúxi vos in terram hortórum,
ut comederétis fructum eius et óptima illíus,
et ingréssi contaminástis terram meam
et hereditátem meam posuístis in abominatiónem.
Sacerdótes non dixérunt:
“Ubi est Dóminus?”.
Et tractántes legem nesciérunt me,
et pastóres prævaricáti sunt in me,
et prophétæ prophetavérunt in Baal
et, quæ nihil prosunt, secúti sunt.
Proptérea adhuc iudício conténdam vobíscum,
ait Dóminus,
et cum fíliis filiórum vestrórum disceptábo.
En transíte ad ínsulas Cetthim et vidéte
et in Cedar míttite et consideráte veheménter
et vidéte, si factum est huiuscémodi:
si mutávit gens deos,
et certe ipsi non sunt dii;
pópulus vero meus mutávit glóriam suam
in id, quod nihil prodest.
Obstupéscite, cæli, super hoc
et inhorréscite supra modum,
dicit Dóminus.
Duo enim mala fecit pópulus meus:
me dereliquérunt fontem aquæ vivæ,
ut fóderent sibi cistérnas.
A sǽculo confregísti iugum tuum,
rupísti víncula tua
et dixísti: “Non sérviam”.
In omni enim colle sublími
et sub omni ligno frondóso
tu prosternebáris méretrix.
Ego autem plantávi te víneam eléctam,
omne semen verum;
quómodo ergo convérsa es
in pálmites víneæ aliénæ?
Si láveris te nitro
et multiplicáveris tibi herbam fullónum,
maculáta es in iniquitáte tua coram me,
dicit Dóminus Deus.
Quómodo dicis: “Non sum pollúta,
post Báalim non ambulávi”?
Vide viam tuam in conválle,
scito quid féceris:
camélus levis contórquens vias suas.
Onager assuétus in solitúdine,
in desidério ánimæ suæ áttrahit áerem;
libídinem eius quis avértet?
Omnes, qui quærunt eam, non defícient,
in ménstruis eius invénient eam.
Próhibe pedem tuum a nuditáte
et guttur tuum a siti.
Et dixísti: “Vanum est, nequáquam;
adamávi quippe aliénos
et post eos ambulábo” ».
RESPONSORIUM
Ier 2, 21; Mt 21, 43; Is 5, 7b
Ego plantávi te víneam eléctam, omne semen verum; quómodo ergo convérsa es in pálmites víneæ aliénæ? * ídeo auferétur a vobis regnum Dei, et dábitur genti faciénti fructus eius.
Exspectávi ut fáceret iudícium, et ecce iníquitas, et iustítiam, et ecce nequítia. * ídeo.
LECTIO ALTERA
Ex Confessiónum libris sancti Augustíni epíscopi
(Lib. 7, 10. 18; 10, 27: CSEL 33, 157-163. 255)
O æterna veritas et vera caritas et cara æternitas!
Admónitus redíre ad memetípsum, intrávi in íntima mea duce te et pótui, quóniam factus es adiútor meus. Intrávi et vidi qualicúmque óculo ánimæ meæ supra eúndem óculum ánimæ meæ, supra mentem meam lucem incommutábilem, non hanc vulgárem et conspícuam omni carni nec quasi ex eódem génere grándior erat, tamquam si ista multo multóque clárius clarésceret totúmque occupáret magnitúdine. Non hoc illa erat, sed áliud, áliud valde ab istis ómnibus. Nec ita erat supra mentem meam, sicut óleum super aquam nec sicut cælum super terram, sed supérior, quia ipsa fecit me, et ego inférior, quia factus ab ea. Qui novit veritátem, novit eam.
O ætérna véritas et vera cáritas et cara ætérnitas! Tu es Deus meus, tibi suspíro die ac nocte. Et cum te primum cognóvi, tu assumpsísti me, ut vidérem esse, quod vidérem, et nondum me esse, qui vidérem. Et reverberásti infirmitátem aspéctus mei rádians in me veheménter, et contrémui amóre et horróre; et invéni longe me esse a te in regióne dissimilitúdinis, tamquam audírem vocem tuam de excélso: « Cibus sum grándium: cresce et manducábis me. Nec tu me in te mutábis sicut cibum carnis tuæ, sed tu mutáberis in me ».
Et quærébam viam comparándi róboris, quod esset idóneum ad fruéndum te, nec inveniébam, donec amplécterer mediatórem Dei et hóminum, hóminem Christum Iesum, qui est super ómnia Deus benedíctus in sǽcula, vocántem et dicéntem: Ego sum via et véritas et vita, et cibum, cui capiéndo inválidus eram, miscéntem carni, quóniam Verbum caro factum est, ut infántiæ nostræ lactésceret sapiéntia tua, per quam creásti ómnia.
Sero te amávi, pulchritúdo tam antíqua et tam nova, sero te amávi! Et ecce intus eras et ego foris et ibi te quærébam et in ista formósa, quæ fecísti, defórmis irruébam. Mecum eras, et tecum non eram. Ea me tenébant longe a te, quæ si in te non essent, non essent. Vocásti et clamásti et rupísti surditátem meam, coruscásti, splenduísti et fugásti cæcitátem meam, fragrásti, et duxi spíritum et anhélo tibi, gustávi et esúrio et sítio, tetigísti me, et exársi in pacem tuam.
RESPONSORIUM
O véritas, lumen cordis mei, non ténebræ meæ loquúntur mihi; errávi et recordátus sum tui; * Et ecce rédeo ǽstuans et anhélans ad fontem tuum.
Non ego vita mea sum; male vixi ex me, in te revivísco. * Et ecce.
ORATIO
Orémus.
Innova, quǽsumus, Dómine, in Ecclésia tua spíritum quo beátum Augustínum epíscopum imbuísti, ut, eódem nos repléti, te solum veræ fontem sapiéntiæ sitiámus, et supérni amóris quærámus auctórem. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2023 J. Vidéky